داود
داود
در قرآن، از پیامبران الهی، پدر حضرت سلیمان. یهودیان او را پیامبر و صاحب کتاب نمی‌دانند، بلکه به عقیدۀ آنان او دومین پادشاه بزرگ بنی‌اسرائیل است. در قرآن به نام او شانزده بار اشاره شده است، ازجمله (بقره: ۲۵۱؛ نساء: ۶۳؛ و در سورۀ ص: ۱۷ـ۳۰ که از همه مفصل‌تر است) به روایت اناجیل، عیسی از ذریۀ داود بوده است، هرچند نه از سوی مادرش، بلکه از طرف شوهر مادرش، یوسف نجار (متیّ، ا). بنابه گفتۀ قرآن او جالوت را در جنگ کشته است (بقره: ۲۵۱). خداوند به او مُلک و حکمت عطا فرمود (ص: ۲۰)، خلیفۀ خداوند در زمین بود (ص: ۲۶)؛ خداوند به او کتاب آسمانی زبور (مزامیر) را داد. (نساء: ۱۶۳؛ اسراء: ۵۵). قرآن او را جنگاوری دلیر، که درشت‌اندام هم نبود، و امانت‌دار و درستکار و دادگر و هوشمند توصیف می‌کند. یکی از موضوع‌های پرآوازۀ زندگی داود داوری‌های اوست که در قرآن (انبیاء: ۷۸) به آن اشاره شده است و دیگر صنعت داود که خداوند آهن را به فرمان او درآورد و آهن برای او نرم شد (سبأ: ۱۰) تا با آن هرچه می‌خواهد و مخصوصاً زره درست کند. گویند داود (ع) در سرزمین فلسطین درگذشت و در شهر الیود بالای کوه حیوان به‌خاک سپرده شد.