دی
دِی
به‌معنی دادار و آفریدگار، در آیین زردشتی یکی از صفات اَهورامزدا. همچنین در تقویم زردشتی روزهای هشتم، پانزدهم و بیست‌وسوم هر ماه دِی نامیده می‌شود (← تقویم_اوستایی)؛ اما برای نشان‌دادن تفاوت این سه روز، هرکدام را با نام روز بعد می‌آورند: دی به آذر روز؛ دی به مِهر روز؛ دی به دین روز. به این ترتیب، ماه به چهار بخش می‌شود که می‌توان آن را با تقویم سامی مقایسه کرد. در اَوستا، ستایش دادار و ستایش سی روز ماه و سی‌روزۀ بزرگ و کوچک، دی‌های سه‌گانۀ ماه ستوده شده‌اند.