ذرت
ذُرّت (maize)
گیاهان یک‌سالۀ بلندی از تیرۀ گندمیان[۱]. سنبله‌هایی با دانه‌های زرد تولید می‌کنند و برای تهیه علوفه حیوانات بسیار مصرف می‌شوند. این گیاه در همۀ مناطق نیم‌حاره و معتدل گرم به‌فراوانی می‌روید. در دهۀ ۱۹۶۰، زمانی که انواع مقاوم و سرماپذیر آن پرورش یافتند، دامنۀ گسترش آن به نواحی سردتر نیز رسید. این گیاه در ۶۵۰۰پ‌م در امریکای مرکزی، محل رویش نوع وحشی آن، کاشته شد. ذرت شیرین (بلال)، نوعی ذرت است که قند آن به نشاسته تبدیل نمی‌شود. از انواع دیگر آن ذرت پوست‌کنده، پولنته (شوربای ذرت)، ذرت بوداده، و نان ذرت تهیه می‌کنند. از ذرت شیرین روغن ذرت می‌گیرند و با تخمیر ذرت الکل به‌دست می‌آید و از ساقۀ آن برای تهیه کاغذ و فیبر استفاده می‌کنند. در اوت ۱۹۹۵، اداره حفاظت از محیط زیست ایالات متحده[۲] فروش ذرتی را تصویب کرد که از نظر ژنتیکی در مقابل آفت ذرت اروپایی مقاوم شده است. این آفت سالانه باعث خسارتی معادل ۱ میلیارد دلار می‌شود. ذرت اصلاح‌شده دارای ژنی از نوعی باکتری خاکی است که در مقابل این آفت زهری کشنده تولید می‌کند.