رؤبه بن عجاج (ح ۶۵ ـ۱۴۵ق)
رُؤْبة بن عَجّاج (ح ۶۵ ـ۱۴۵ق)
| روبه بن عجاج | |
|---|---|
| زادروز |
ح ۶۵ق |
| درگذشت | ۱۴۵ق |
| ملیت | عرب |
| شغل و تخصص اصلی | شاعر |
| گروه مقاله | ادبیات عرب |
شاعر عرب، از بزرگ‌ترین شاعران رَجَز‌سرا. در شهرها و کشورهای گوناگون زیست و در اواخر عمر در بصره ساکن شد. اغلب قصایدش را به نام خلفای بنی‌امیه و چند قصیده در ستایش سفاح و منصور، خلفای عباسی، سروده و بقیۀ اشعارش در تجلیل از قبیله و شخص خویش است. شعر رؤبه، آکنده از لغات غریب و نامأنوس عرب، در حیات و پس از وفاتش بر سر زبان‌ها بود و لغویون و نحویون در آثارشان از او به‌وفور نقل کرده‌اند. نام او در شعر شاعرانی چون منوچهری و ناصر‌خسرو آمده است. صحنه‌هایی که رؤبه از بیابان ترسیم می‌کند، از نظر زبان پرتوان و از لحاظ تخیل بسیار گیراست.