رمان نو
رمان نو (nouveau roman)
شکل ادبی تجربی. رمان‌نویسان فرانسوی همچون آلن روب گریه[۱] و ناتالی ساروت[۲] آن را در دهۀ ۱۹۵۰ پدید آوردند. این نویسندگان به‌شیوه‌های گوناگون در‌پی نادیده‌گرفتن شخصیت[۳]، پیرنگ[۴]، و ذهنیت نویسنده بودند تا جهان را به‌منزلۀ شیئی در ذات خود منسجم و مطلق تصویر کنند. شاهد پنهان[۵] (۱۹۵۵)، اثر روب‌ـ‌گریه، و کیهان‌نما[۶] (۱۹۵۹)، نوشتۀ ساروت، از نمونه‌های موفق رمان‌نو به‌شمار می‌روند. میشل بوتور[۷]، کلود اولیر[۸] و مارگریت دوراس[۹] در پدیدآوردن این قالب داستانی سهیم بودند. رمان‌نو را به‌سبب نادیده‌گرفتن روش‌های سنتی «ضد رمان[۱۰]» نیز نامیده‌اند.