روایت شناسی
روایت‌شناسی (narratology)
در نظریۀ ادبی، عبارت است از مطالعۀ ساختار روایی. روایت‌شناسی، همچون ساخت‌گرایی[۱] که شالودۀ آن را تشکیل می‌دهد، مبتنی است بر فرض وجود یک زبان ادبی مشترک یا الگوی رمزیِ عام در متن اثر. رشد این شاخه از پژوهش نظری و اصطلاحات آن در نیمه‌های قرن ۲۰ شتاب گرفت. روایت‌شناسی براساس کتاب‌هایی ازجمله ریخت‌شناسی قصه‌های عامیانه[۲] (۱۹۲۸) اثر ولادیمیر پراپ[۳] پدید آمد، که الگویی برای قصه‌های عامیانه براساس ۷ «حوزۀ عمل» و ۳۱ «نقش» به‌دست داد. همچنین مردم‌شناسی ساختاری[۴] (۱۹۵۸) اثر کلود لِوی استروس[۵] الگویی را برای اسطوره‌شناسی[۶] فرا آورد.