ریالیسم جادویی
رئالیسم جادویی (magic realism)
در ادبیات قرن ۲۰، به برخورد واقع‌گرایانه با موقعیت تخیلی گفته می‌شود، مانند آثار بسیاری از نویسندگان امریکای لاتین؛ ازجمله ایزابل آلنده[۱]، خورخه لوئیس بورخس[۲]، و گابریل گارسیا مارکز[۳]. ای تی اِی هوفمان[۴] و هرمان هسه[۵] شیوۀ رئالیسم جادویی را در اروپا باب کردند. این اصطلاح در دهۀ ۱۹۲۰ برای توصیف نقاشی آلمان وضع شد. آنجلا کارتر[۶] ازجمله کسانی در بریتانیا است که به این شیوه می‌نویسد. آثار میلان کوندرا چون کتاب خنده و فراموشی نیز در زمرۀ رئالیسم جادویی قرار می‌گیرند. در ادبیات معاصر ایران نیز یکی از قصه‌های عزاداران بیل از غلامحسین ساعدی، روزگار دوزخی آقای ایاز از رضا براهنی، اهل غرق از منیرو روانی‌پور، و روزگار سپری‌شدۀ مردم سالخورده از محمود دولت‌آبادی جزو رئالیسم جادویی به‌شمار می‌روند.