زابل، شهرستان
| زابل، شهرستان | |
|---|---|
| استان | سیستان و بلوچستان |
| بخش | مرکزی، شیب آب، میان کنگی، شهرکی و ناروئی، پشت آب، بنجار |
| جمعیت | ۳۲۹,۳۱۷ نفر(۱۳۸۵ش) |
| موقعیت | جنوب، غرب و شمال غربی کشور افغانستان، شمال شهرستان زاهدان و شرق و جنوب شرقی استان خراسان (شهرستان نهبندان) |
| نوع اقلیم | گرم و خشک |
| شهر ها و آبادی ها | دوست‌محمد، زهک، محمدآباد، اَدیمی، بنجار، خمک، لوتک، تیمورآباد، صیادان سفلا، قائم‌آباد، بزی علیا، مارگان، جهان‌آباد و قرقری |
زابُل، شهرستان
واقع در شمال استان سیستان و بلوچستان، مشتمل بر بخش‌های مرکزی و بخش‌های شیب آب، میان کنگی، شهرکی و ناروئی، پشت آب، بنجار با مرکزیت اداری شهر زابل. از شمال، شرق، و جنوب شرقی به کشور افغانستان، از جنوب به شهرستان زاهدان و از غرب و شمال غربی به استان خراسان (شهرستان نهبندان) محدود است. اراضی این شهرستان متشکل از دشت همواری است که از سمت شرق از آبرفت رود هیرمند سیراب می‌شود. دریاچه‌های سیستان و هامون، که از مازاد آب رودخانۀ مزبور و دیگر رودخانه‌های اطراف پدید آمده‌اند، عمده‌ترین عارضۀ آبی این شهرستان را تشکیل می‌دهند. کوه خواجه با ارتفاع ۵۹۵ متر، بلندترین نقطۀ این شهرستان است. اقلیم آن گرم و خشک است. باد ۱۲۰روزۀ آن، معروف به باد سیستان، از اردیبهشت تا مرداد ماه می‌وزد، و هوای این شهرستان را طاقت‌فرسا کرده است. جمعیت شهرستان زابل ۳۲۹,۳۱۷ نفر است (۱۳۸۵). مهم‌ترین آبادی‌های آن عبارت‌اند از دوست‌محمد، زهک، محمدآباد، اَدیمی، بنجار، خمک، لوتک، تیمورآباد، صیادان سفلا، قائم‌آباد، بزی علیا، مارگان، جهان‌آباد و قرقری. راه زاهدان به زابل و زابل به نهبندان و راه‌های بسیاری، که از شهر زابل به اطراف منشعب می‌شوند، شبکۀراه‌های ارتباطی این شهرستان را تشکیل می‌دهند. شهرستان زابل در تقسیمات کشوری ۱۳۱۶ش، در تابعیت استان خراسان قرار داشت و در تجدید نظر‌های بعدی به بلوچستان پیوست و با هم استان سیستان و بلوچستان را پدید آوردند.