زمان نجومی
زمان نجومی (Sidereal time)
زمانِ اندازه‌گیری‌شده براساسِ حرکتِ ظاهریِ ستاره‌هایِ دوردست نسبت به زمین، موسوم به ثوابت. از زمانِ خورشیدیِ متناظر با حرکتِ ظاهریِ خورشید متمایز است. اصلی‌ترین یکایِ زمانِ نجومی روزِ نجومی است که به ۲۴ ساعتِ نجومی، ۱,۴۴۰ دقیقه نجومی و ۸۶,۴۰۰ ثانیۀ نجومی تقسیم می‌شود. اخترشناسان به زمان‌سنج‌هایِ نجومی تکیه می‌کنند، زیرا هر ستارۀ معین در طیِ سال در زمان نجومیِ همسان از نصف‌النهارِ همسانی گُذر می‌کند. روزِ نجومی تقریباً چهار دقیقه کوتاه‌تر از روزِ میانگینِ خورشیدیِ ۲۴ ساعتهای است که ساعتهای معمولی نشان می‌دهند. برای هر نقطه از جهان، می‌توان زمانِ نجومی تعریف کرد، اما در سامانۀ بین‌المللیِ مورد استفادۀ اخترشناسان هر روزِ نجومی با لحظۀ گُذرِ نقطۀ اعتدالِ بهاری از نصف‌النهارِ مبدأ آغاز می‌شود. اعتدالِ بهاری نقطه‌ای از کرۀ آسمانی است که خورشید در حرکتِ ظاهریِ سالانۀ خود با قطع‌کردنِ صفحۀ استوایِ عالم از شمال به جنوبِ کرۀ آسمانی جابه‌جا می‌شود.