زیپولی، ریکاردو (۱۹۵۲)
زیپولی، ریکارْدو (۱۹۵۲)(Zipoli, Riccardo)
خاورشناس ایتالیایی. در رم رشتۀ عکاسی و فیلم‌برداری خواند و زبان و ادبیات فارسی را نیز فراگرفت. در ۱۹۷۳ یک دورۀ ده‌ماهۀ زبان و ادبیات فارسی را در دانشگاه تهران به‌پایان برد. از ۱۹۷۶ به تدریس زبان و ادبیات فارسی در دانشگاه ونیز پرداخت. برخی از مقاله‌های زیپولی در مجلات ادبی ایران، چون کیهان فرهنگی، کتاب‌نمای ایران و بررسی‌های تاریخی به‌چاپ رسیده است. از آثارش: ترجمۀ قابوس‌نامه به ایتالیایی؛ کاربرد واژۀ داغ در دواوین فرخی، حافظ، عرفی و کلیم؛ چرا سبک هندی در دنیای غرب سبک باروک خوانده می‌شود؛ باغی در صدا که زندگی‌نامۀ سهراب سپهری با نمونه‌هایی از اشعار وی و ترجمۀ آن‌ها به ایتالیایی است (فلورانس، ۱۹۹۵).