سالیوت
سالیوت (Salyut)
(کلمه‌ای روسی به معنیِ «دُرود») هر یک از هفت ایستگاه فضایی، که اتحاد شوروی، از۱۹۷۱ تا ۱۹۸۶، آن‌ها را به فضا پرتاب کرد. هر سالیوت را به شکل استوانه‌ای با پانزده متر طول و نوزده تُن وزن می‌ساختند و هر یک دو یا سه سرنشین را همزمان، برای عملیاتی که ممکن بود هشت ماه طول بکشد، در خود جا می‌داد. سالیوت ۱ در ۱۹ آوریل ۱۹۷۱ پرتاب شد و ۲۳ روز در ماه ژوئن، محل اقامت سه سرنشین بود. همۀ این سرنشینان ضمن بازگشت به زمین، بر اثر کاهش فشار سفینۀ حامل‌شان، سایوز[۱]، جان باختند. در ۱۹۷۳، سالیوت ۲ پیش از این‌که فضانوردان در آن ساکن شوند، در مدارش منفجر شد. نخستین مأموریت کاملاً موفقیت‌آمیز سالیوت، عملیات چهارده روزه‌ای با سالیوت ۳ در ژوئیۀ ۱۹۷۴ بود. در ۱۹۸۴ و ۱۹۸۵، گروهی سه نفره از کیهان‌نوردان رکورد اقامت ۲۳۷ روزه در فضا را با اقامت در سالیوت ۷ برجا گذاشتند. در ۱۹۸۶، ایستگاه فضایی میر جانشین مجموعۀ ایستگاه‌های سالیوت شد. میر[۲] طرحی پیشرفته‌تر بود که با واحدهای اضافی پرتاب شده از زمین قابلیت گسترش داشت. سرنشینان ایستگاه‌های سالیوت زمین و آسمان را رصد کردند و پردازش مواد را در شرایط بی‌وزنی عملی ساختند. سالیوت ۷ آخرین ایستگاه از مجموعۀ سالیوت بود که در فوریۀ ۱۹۹۱ به زمین سقوط کرد و بقایای آن در آرژانتین پراکنده شد.