ساپیر، ادوارد (۱۸۸۴ـ۱۹۳۹)

ساپیر، ادوارد (۱۸۸۴ـ۱۹۳۹)(Sapir, Edward)

یکی از بزرگ‌ترین زبان‌شناسان و مردم‌شناسان روزگار خود که عمدۀ شهرتش را مرهون مطالعاتش دربارۀ زبان‌های سرخ‌پوستان امریکای شمالی بود. پی‌ریزی زبان‌شناسی قومی، که به نسبت فرهنگ با زبان می‌پردازد، و تأسیس مکتب توصیفی امریکایی در زبان‌شناسی ساختاری با کمک مؤثر او صورت گرفت. ساپیر پسر خاخامی بود که او را در پنج‌سالگی به امریکا برد. در دانشگاه کلمبیا تحت تأثیر فرانتس بوآس مردم‌شناس قرار گرفت و شش سال از عمر خود را صرف مطالعۀ یانا، پایوت، و دیگر زبان‌های سرخ‌پوستان غرب امریکا کرد. از ۱۹۱۰ تا ۱۹۲۵ رئیس بخش مردم‌شناسی موزۀ ملی کانادا در اوتاوا بود. از ۱۹۲۵ به‌تدریس در دانشگاه شیکاگو پرداخت و در ۱۹۲۹ به این جمع‌بندی رسید که عمدۀ زبان‌های سرخ‌پوستان امریکا و کانادا و بعضی زبان‌های سرخ‌پوستان مکزیک و امریکای مرکزی را می‌توان در شش دستۀ اصلی جای داد. از ۱۹۳۱ به دانشگاه ییل رفت و گروه مردم‌شناسی را دایر کرد و تا دو سال پیش از مرگش در این گروه فعال بود. ساپیر مدعی شد که انسان جهان را اساساً از رهگذر زبان درک می‌کند. مقالات زیادی دربارۀ نسبت زبان با فرهنگ به رشتۀ تحریر کشید و در ۱۹۳۱ نوشت که با توصیف دقیق ساختار هر زبان و نقش آن در گفتار می‌توان به توانایی‌های ادراکی و شناختی انسان پی برد و علت رفتارهای متفاوت اقوامی با پیشینه‌های فرهنگی مختلف را توضیح داد. ساپیر تحقیقات فراوانی هم در زبان‌شناسی تطبیقی و تاریخی انجام داد. زبان (۱۹۲۱) پرنفوذترین کتاب او بود.

 

---