سعدیات

سَعْدیات (Beatitudes)
«سعید» یا «فرخنده» در عهد جدید، سخنانی از عیسی مسیح در انجیل‌های متّی (۵: ‌۳ـ‌۱۱) و لوقا (۶: ۲۰‌ـ‌۲۲)، دربارۀ فضایلی که بندگان خدا را به سعادت حقیقی رهنمون خواهد شد. این سخنان بخشی از موعظۀ عیسی بر فراز کوه است. سعدیات، تصویری از منش مطلوب مسیحی به‌دست می‌دهند و اصول اخلاقی مسیحی را ترسیم می‌کنند. مسیحیان معتقدند که عیسی مسیح نمونۀ زندۀ آنچه خود موعظه می‌کرد بود و در سعدیات بر این نکته پای می‌فشرد که در سختی‌ها نیز می‌توان سعادتمند بود. عالمان مسیحی «مسکینانِ در روح» را کسانی به‌شمار می‌آورند که خود را به رخ نمی‌کشند، خویشتن را نیازمند یاری خداوند می‌دانند، و از کبر و غرور می‌پرهیزند (متی ۳:۵)؛ «ماتمیان» کسانی هستند که هم ماتم گناهان خود را می‌گیرند و هم تأسف مفاسد دنیا را می‌خورند (متی ۴:۵)؛ «خاشعان» افرادیند که به اتکای خود به خداوند اعتراف می‌کنند (متی ۵:۵)؛ «گرسنگان و تشنگان عدالت» مشتاقند که غلبۀ خدا بر شر را ببینند و خود به راه صلاح روند (متی ۶:۵)؛ «رحم‌کنندگان» به مردمانی که در ید قدرت ایشانند رحم می‌کنند (متّی ۷:۵)؛ «پاکدلان» کسانی‌اند که عزم راسخ دارند و می‌کوشند که به خواست پروردگار عمل کنند و خدمتگزار خدا و دنیا با هم نباشند (متی ۸:۵)؛ «صلح‌کنندگان» مجدانه درپی صلح‌اند زیرا با خدا به صلح رسیده‌اند (متی ۹:۵)؛ متی ۵: ۱۰‌ـ‌۱۲ دربارۀ ستمی است که بر مسیحیان می‌رود؛ «زحمت‌کشانِ برای عدالت» آنانند که بوتۀ آزمایش ایمان خود را به جان می‌خرند و به عهد خویش با خدا پایبند می‌مانند (متی ۱۰:۵)؛ متی ۵: ۱۱ هشداری است دربارۀ دشنامی که ادا می‌شود و جفایی که بر پیروان تعالیم عیسی (مسیحیان) روا می‌رود؛ و متی ۵: ۱۲ تضمین می‌کند که پاداش خود را در بهشت خواهند گرفت.

 

---