سفته
سَفْته
(یا: فَته‌طلب) سندی تجاری که از آن به‌عنوان وسیلۀ پرداخت در معاملات غیرنقدی استفاده می‌شود و به‌موجب آن امضاکننده متعهد می‌شود مبلغی را در موعد معیّن یا عندالمطالبه در وجه حامل یا شخص معیّن و یا به حواله‌کرد آن شخص کارسازی کند. با تصویب قانون تجارت در ۱۳۱۱ش، سفته در ایران رایج شد. سفته باید دارای مهر یا امضای صادرکننده باشد و در آن تاریخ، مبلغی که باید تأدیه شود با تمام حروف، گیرندۀ وجه و تاریخ پرداخت ذکر شود، در غیر این‌صورت، دارنده نمی‌تواند از مزایای قانونی مربوط بدان بهره‌مند شود. اوراق سفته توسط وزارت دارایی چاپ و با الصاق تمبر به‌فروش می‌رسد. به موجب مادۀ ۳۰۹ قانون تجارت، همۀ مقررات مربوط به برات‌های تجاری دربارۀ سفته نیز باید رعایت شود. ازجمله انتقال سفته از طریق ظَهرنویسی و مسئولیت تضامنی ظهرنویسان با صادرکنندۀ سفته در مقابل دارندۀ آن. دارندۀ سفته باید در تاریخ سَررسید وجه سفته را مطالبه کند و در صورت عدم پرداخت، ظرف ده روز آن را واخواست نماید. دارنده در صورتی می‌توان علیه ظهرنویسان اقامه دعوی کند که سفته را واخواست کرده باشد، ولی علیه صادرکننده در همه‌صورت می‌تواند طرح دعوی کند هرچند که سفته‌ها واخواست نشده باشد.