سفیر
سفیر (ambassador)
عالی‌ترین مقام در روابط دیپلماتیک میان دولت‌ها، نمایندۀ پادشاه یا رئیس دولتی مستقل در دربار یا پایتخت دولت مستقل دیگر. سفیر، استوارنامه[۱] ممهور به مُهر و امضای پادشاه یا رئیس دولت متبوعش در اختیار دارد که به‌موجب آن مذاکراتش مانند مذاکرات شخص رئیس آن دولت شناخته می‌شود. بنابر سنّت، فقط برخی از دولت‌ها آزادند که مذاکرات خود را از طریق سفرا انجام دهند و دیگر دولت‌ها از طریق وزیرمختار مذاکره می‌کنند. از دیرباز فرق سفیر و وزیرمختار در این بوده است که سفیر حق دارد با رئیس دولت محل مأموریت خود، علنی یا محرمانه، مذاکره کند، اگرچه عملاً رئیس دولت مذکور را وزرایش همراهی می‌کنند. سفیر در مقام نمایندۀ رئیس دولت متبوع خود از طرف حکومت محل مأموریتش با احترام پذیرفته می‌شود و تابع قوانین دولت محل اقامتش نیست. این معافیت به درجات مختلف شامل حال کارکنان سفیر، بسته به مقامی که دارند، نیز می‌شود، اما سوء استفاده از این امتیاز ممکن است به لغو مأموریت آنان منجر شود. در موارد خاصی ممکن است سفیری مصونیت یکی از کارمندان خویش را لغو کند. برای نمایندگان یا کسانی که با سازمان‌های بین‌المللی چون سازمان ملل متحد یا اتحادیۀ اروپا[۲] در ارتباط‌اند و نیز برای نمایندگان دولت‌ها در کنفرانس‌های بین‌المللی نیز می‌توان مصونیت و امتیازات دیپلماتیک قائل شد.