سلجوقیان روم
سَلجوقیان روم (حک: ۴۸۳ـ۷۰۷ق)
از شاخه‌های مهم سلجوقیان که بیش از دو قرن، بر قسمت‌هایی از آسیای صغیر فرمانروایی کردند. بنیانگذار این سلسله سلیمان بن قتلمش بود. امرای این سلسله نیز چون دیگر شاخه‌های سلجوقیان تابع سلاجقۀ بزرگ ایران بودند. تاریخ اولیۀ سلاجقۀ روم به‌‌علت بُعد مسافت و دوری ایشان از مرکز حکومت چندان روشن نیست و در ترتیب توالی ایشان در منابع اختلافاتی دیده می‌شود. مرکز حکومت سلجوقیان روم شهر قونیه بود. از زمان سلطان غیاث‌الدین کیخسرو اول (۵۸۸ـ۶۰۷ق)، پسر قلج ارسلان، در حوزۀ حکومت ایشان امنیتی به‌وجود آمد و به‌سبب آن تجارت و صنعت نیز رشد کرد. سلاجقۀ روم در زمان کیخسرو دوم (۶۳۴ـ۶۴۳ق) در جنگ با مغولان شکست خوردند و بعد از آن تابع ایشان شدند و عزل و نصب امرای این سلسله منوط به نظر مغولان بود. پادشاهان سلاجقه روم، از دورۀ کیخسرو اول به‌‌بعد، غالباً توجه خاصی به تربیت اهل فضل و هنر نشان داده‌اند.