سلطان العلما، حسین بن محمد (۱۰۰۱ ـ اشرف البلاد ۱۰۶۴ ق)

سلطانُ‌العلما، حسین بن محمّد (۱۰۰۱‌ـ‌ اشرف‌البلاد ۱۰۶۴‌ق)

(مشهور به: خلیفه سلطان) عالم شیعی ایرانی. در بیشتر علوم نقلی و عقلی مانند فقه، اصول فقه، تفسیر، کلام و فلسفه توانا بود. نزد پدرش و ملامحمود قزوینی درس خواند. هم‌درس ملاخلیل قزوینی در محضر شیخ بهایی بود. داماد شاه‌عباس اول صفوی و وزیر شاه‌صفی و شاه‌عباس دوم صفوی بود؛ اما چون از وزارت برکنار شد، مدتی در قم و مکه به‌سر برد. او در راه بازگشت از سفر فتح قندهار، در اشرف‌البلاد درگذشت و در نجف به‌خاک سپرده شد. منسب سادات بنی‌خلیفۀ اصفهان به او می‌رسد. از آثارش: توضیح‌الاخلاق؛ انموذج‌العلوم/الرساله‌الجلیله؛ حاشیه بر تفسیر بیضاوی؛ حاشیه بر حاشیۀ خفری بر شرح تجرید قوشجی؛ حاشیه بر شرح لمعه؛ حاشیه بر مختصرالاصول عضدی؛ حاشیه بر معالم‌الاصول؛ حاشیه بر مختلف علامۀ حلی؛ حاشیه بر من لایحضره‌الفقیه.