سلطان زین العابدین
سلطان‌زین‌العابدین ( ـ بعد از ۷۹۵ق)
(ملقب به مجاهدالدین)، از پادشاهان (حک: ۷۸۶ـ۷۸۹ق) آل‌مظفر. فرزند شاه شجاع بود و در زمان حیات پدر، مدتی حکومت سیرجان یافت (۷۶۷ق). سپس، به حکومت اصفهان رسید اما در ۷۷۷ق، به‌سبب عدم توانایی در ادارۀ امور، عزل گردید. زین‌العابدین اندکی پیش از مرگ پدر به جانشینی او انتخاب شد، و پس از درگذشت پدر در شیراز به سلطنت نشست اما دیگر برادران و شاهزادگان مظفری از اطاعت او سرباز زدند. او با حاضرنشدن به خدمت امیرتیمور و ندادن اجازۀ بازگشت به فرستادۀ او (۷۸۸ق) باعث لشکرکشی تیمور در ۷۸۹ق به عراق و فارس شد. با تصرف اصفهان، زین‌العابدین عازم بغداد شد. در حوالی شوشتر اسیر شاه منصور، پسر عم خود، شد و در قلعۀ سلاسل شوشتر زندانی گردید. مدتی بعد، از زندان گریخت و به اصفهان رفت، بار دیگر، همراه سلطان احمد به فارس لشکر کشید، اما شکست خورد و شاه منصور اصفهان را تسخیر کرد. سلطان زین‌العابدین به خراسان گریخت و در ری گرفتار شد و در ۷۹۳ق، به‌دست منصور افتاد. این‌بار پس از دستگیری به‌دستور منصور نابینا و در قلعۀ سفیدِ شوشتر زندانی شد. در ۷۹۵ق، امیرتیمور شوشتر را تصرف و او را آزاد کرد، و همراه سلطان شبلی به سمرقند فرستاد.