سلیمانیه، محله
سلیمانیّه، محلّه
در جنوب شرقی تهران. در دورۀ محمدشاه قاجار ده و قلعه‌ای با نام امامیه و محل سکونت آقا میرمحمدمهدی خاتون‌آبادی، امام‌جمعۀ تهران، بود. تا پایان دورۀ محمدعلی شاه امامان جمعۀ تهران در آن‌جا زندگی می‌کردند. ده امامیه در بعضی منابع ده امام جمعه نیز ضبط شده است. ده امامیه در اواخر دورۀ قاجار، به مالکیت امیرسلیمانی درآمد و سلیمانیه نام گرفت. زمین‌های سلیمانیه بیشتر سبزی‌کاری و جالیزکاری و باغ‌های میوه بود و تا اواسط دورۀ پهلوی از تفریحگاه‌های مردم تهران به‌شمار می‌رفت. در قسمتی از آن یک زمین گُلف برای انگلیسی‌های مقیم تهران احداث شده بود. در اواسط دورۀ رضاشاه، وثوق‌الدوله سلیمانیه و اراضی اطراف آن تا حدود دولاب را به نام خود ثبت کرد و عمارت مجللی در آن‌جا ساخت که گنبد بزرگ آن از چند فرسخی دیده می‌شد. پس از مرگ وثوق‌الدوله، وراث او سلیمانیه را از شمال تا حدود قصرفیروزه امتداد دادند و شهرک تهران‌نو را در آن ایجاد کردند. مساحت اراضی وثوق‌الدوله در بعضی منابع ۳۵ کیلومتر مربع (۳۵۰۰ هکتار) ضبط شده است. باغ وثوق‌الدوله (سلیمانیه) در نزدیکی یک پارک و مجتمع مسکونی سپاه که شاید پیش از احداث جزئی از باغ بوده‌اند، هنوز باقی است. سلیمانیه منطقه‌ای بسیار وسیع است. در جنوب بزرگراه آهنگ آن را از دولاب جدا می‌کند و در شمال سه‌راه شکوفه آن را به نیروی هوایی می‌پیوندد. حد غربی آن خیابان شهباز (هفده شهریور) است. بخشی از آن اصفهانک نام دارد. قبرستان بزرگ ارامنه با میدانی به نام میدان ارامنه شهید در سلیمانیه هست. دو میدان با نام‌های اصفهانک و امام‌حسین، چند پارک، یک فضای سبز به مساحت ۱۳ هکتار، و مجتمعی بزرگ با نام آپارتمان‌های بانک رهنی در آن‌جا بنا شده است. در اوایل دهۀ ۱۳۳۰ش یکی از اولین مراکز پرورش گل وگیاه تهران با نام باغ فرید در سلیمانیه به‌وجود آمد که هر سال در اردیبهشت‌ماه جشن مفصلی معروف به جشن گل و گیاه برای معرفی و عرضۀ محصولات آن به‌ویژه گل‌های رز، برگزار می‌کرد. باغ فرید هنوز دایر است و خیابانی که در نزدیکی خیابان هفده شهریور، مترجم‌الدوله نامیده می‌شد، به نام آن خوانده شده است.