سلیمان بن صرد خزاعی
سُلَیمان بن صُرَد خُزاعی ( ـ۶۵ق)
از صحابۀ پیامبر (ص) و از سرداران و دلاوران عرب. گویند در جاهلیت نامش یسار بوده و پیامبر (ص) او را سلیمان نامید. در کوفه اقامت کرد و در قوم خویش سروری داشت. در جنگ‌های جمل و صفّین به یاری امام علی (ع) شتافت و پس از مرگ معاویه شیعیان در خانۀ او اجتماع کردند و طی نامه‌ای امام حسین (ع) را به کوفه دعوت کردند؛ اما هنگامی که آن حضرت به کربلا رسید، سلیمان و جمع بسیاری از کوفیان، خواسته یا ناخواسته، از یاری امام کنار نشستند، ولی بعد از شهادت آن حضرت پشیمان شدند و به خونخواهی او به‌پا خاستند و به توّابین (پشیمانان و توبه‌کنان) معروف شدند. سلیمان در رأس توّابین قرار گرفت و پس از آن‌که چند بار با لشکر عظیم شام، مردانه جنگید، در «عین وَردة» در ۹۳سالگی به شهادت رسید. علمای رجال شیعه و سنّی سلیمان را به فضل و دانش و دینداری و پارسایی ستوده‌اند. احادیثی از طریق او در جوامع حدیث آمده است.