سلیمان نظیف
سلیمان نظیف (دیار بکر ۱۸۷۰ـ استانبول ۱۹۲۷) (Süleyman Nazif)
شاعر، محقق و مقاله‌نویس ترک. زیر نظر معلمان خصوصی تحصیل کرد. به زبان‌های فارسی، عربی و فرانسه مسلط بود. مدتی سردبیر روزنامه محلی بود. مانند بسیاری از جوانان روزگار خود به فرانسه گریخت (۱۸۹۷) و در روزنامۀ مشورت که به سرپرستی احمدرضا منتشر می‌شد مقالاتی برضد حکومت عثمانی نوشت. در ۱۹۰۸ به استانبول بازگشت. در ۱۹۱۸ به‌سبب نوشتن مقاله‌ای با عنوان «یک روز سیاه» در روزنامۀ حادثات راجع به اشغال استانبول و سخنرانی بسیار تندی در روز یادبود پیِر لوتی به اعدام محکوم شد، اما این حکم به اجرا درنیامد. چندی بعد به‌همراه گروهی از ملی‌گرایان ترک به جزیرۀ مالت تبعید شد. افکار و شعرش متأثر از نامق کمال بود. مخالفت با جنگ و مشکلات و حق‌کشی‌های رایج در جامعه از مضامین اشعارش است. شعر «رنج غربت» که آن را در ایام تبعید در جزیرۀ مالت سروده از دلکش‌ترین سروده‌های میهنی ترکیه است. از آثارش در شعر: مویه‌های پنهان (۱۹۰۶)؛ فراق عراق (۱۹۱۸)؛ در مقاله و تحقیق: توپخانه و آتش (۱۹۱۷)؛ در آستانۀ تاریخ (۱۹۱۹)؛ شب‌های مالت (۱۹۲۴)؛ ناصرالدین‌شاه و بابیان (۱۹۲۳).