سنت (فقه)

سُنّت (فقه)

در اصطلاح فقها گاهی در مقابل بدعت و زمانی مرادف با استحباب و گاهی مترادف با حدیث به‌‌کار می‌رود و اصولیان، بیشتر آن را قول،‌ فعل و تقریر معصوم گویند. سنّت قولی، به خبر گفته می‌شود. سنّت فعلی یا کرداری این است ‌که اگر عملی از معصومی صادر شد می‌فهمیم که آن عمل مجاز بوده است؛ همان‌گونه که ترک عملی از آنان، حاکی از این است ‌که آن عمل واجب نبوده است. سنّت تقریری یا سکوت این است ‌که اگر عملی در حضور معصوم واقع شود و معصوم آن را نهی نکرده باشد، با توجّه به این‌که امر به ‌معروف و نهی از منکر بر هر مسلمانی واجب است، و از سوی دیگر محال است معصوم ترک واجب کند، نتیجه می‌گیریم که آن عمل از نظر شرع ممنوع نبوده است. یا اگر واجبی در حضور معصوم واقع شود و معصوم به نحوۀ انجام آن ایراد نگرفته باشد، می‌فهمیم که آن عمل صحیح واقع شده است. سنت ـ در کنار کتاب (قرآن)، اجماع و عقل (نزد شیعه) و قیاس (نزد اهل سنت) ـ از منابع چهارگانۀ احکام شرعی است.