سنگاپور
سَنگاپور (Singapore)
موقعیت. سنگاپور، یکی از کوچک‌ترین و ثروتمندترین کشورهای جهان، در انتهای جنوبی شبه‌جریزۀ مالِی[۱] و در آسیای جنوب شرقی قرار دارد. مساحت آن حدود ۶۵۰ کیلومتر مربع و شهر سنگاپور پایتخت آن است.
سیمای طبیعی. کشور سنگاپور از جزیرۀ نسبتاً بزرگ سنگاپور و حدود ۶۰ جزیرۀ مسکونی کوچک تشکیل شده که بیشتر در جنوب جزیرۀ اصلی قرار دارند. جزیرۀ سنگاپور در انتهای جنوبی شبه‌جزیرۀ مالِی و در غرب دهانۀ رود جوهور[۲] قرار دارد و بخش اصلی و عمدۀ کشور سنگاپور را تشکیل می‌دهد. این جزیره ۵۴۱ کیلومتر مربع مساحت دارد و با تنگۀ جوهور، که عرض آن حدود ۱.۲ کیلومتر است، از شبه‌جزیرۀ مالِی جدا می‌شود. تنگۀ سنگاپور نیز در جنوب آن را از کشور اندونزی جدا می‌سازد. اراضی این جزیره که در ۱۲۴کیلومتری شمالی خط استوا قرار دارد، تپه‌ماهور است و بلندترین نقطۀ آن ۱۷۷ متر ارتفاع دارد. شهر مدرن و زیبای سنگاپور، پایتخت کشور، در ساحل جنوبی این جزیره جا دارد و با راه‌آهن و چند رشته لولۀ آب و یک آزادراه که از فراز تنگۀ جوهور می‌گذرند، با کشور مالزی مرتبط است. اقلیم سنگاپور در سراسر سال گرم و مرطوب است و بارندگی فراوان دارد که گاه سالانه به ۲,۳۴۵ میلی‌متر می‌رسد. میانگین بیشترین دمای روزانه آن ۳۱.۵ درجۀ سانتی‌گراد و میانگین کم‌ترین دمای آن ۲۵ درجۀ سانتی‌گراد است. مهم‌ترین شهرهای آن عبارت‌اند از سنگاپور، چانگی[۳]، سمباوانگ[۴]، و نی‌سون[۵] که همگی در جزیرۀ سنگاپور واقع‌اند.
اقتصاد. کشور سنگاپور از نظر اقتصاد از پیشرفته‌ترین کشورهای جهان است. کشاورزی و شیلات در اقتصاد سنگاپور نقش چندان مهمی ندارند و فقط ۱.۵ درصد از اراضی آن به کشاورزی اختصاص یافته است. بسیاری از مواد غذایی مصرف داخلی، مانند ماهی و دیگر فرآورده‌های دریایی و نیز مواد اولیۀ صنعتِ پیشرفتۀ این کشور از خارج وارد می‌شود. پتروشیمی، نساجی، کشتی‌سازی، بانکداری و خدمات مالی، و گردشگری عمده‌ترین منابع درآمد این کشور را تشکیل می‌دهند. شبکه‌ای از خطوط آهن و راه‌های زمینی و هوایی و دریایی، این کشور را با سرزمین‌های مجاور و نیز دیگر نواحی جهان مرتبط می‌کند و از این بابت در ردیف یکی از متراکم‌ترین نواحی جهان قرار دارد.
حکومت و سیاست. نوع حکومت سنگاپور جمهوری چندحزبی با یک مجلس قانون‌گذاری است. اعضای مجلس ملی این کشور، متشکل از ۸۱ عضو انتخابی و شش عضو انتصابی است و رئیس‌جمهور را مردم برای پنج سال انتخاب می‌کنند. رئیس‌جمهور در رأس امور کشور قرار دارد. او نخست‌وزیر و هیئت وزیران را از میان اعضای مجلس برای سرپرستی امور برمی‌گزیند.
مردم و تاریخ. جمعیت سنگاپور حدود ۵,۰۷۶,۷۰۰ نفر است (۲۰۱۰) و تراکم نسبی آن به ۷۸۱۰.۳ نفر در کیلومتر مربع می‌رسد. در حدود ۷۷ درصد از ساکنان این کشور چینی‌اند و اکثراً از آیین بودا پیروی می‌کنند. زبان‌های رسمی این کشور چینی و انگلیسی است و زبان‌های ماله‌ای و تامیلی نیز متداول است. ۱۰۰ درصد از مردم سنگاپور شهرنشین‌اند. رشد سالانۀ جمعیت آن به ۱.۳ درصد بالغ می‌شود و میانگین امید به زندگی در آن ۷۸ سال است. سنگاپور، که به زبان محلی به‌معنای «شهر شیر» است، در ۱۲۹۷م ساخته شد. پرتغالی‌ها در قرن ۱۶ و هلندی‌ها در قرن ۱۷ مدتی این کشور را در تصرف خود داشتند. تامس استمفوردِ[۶] انگلیسی در ۱۸۱۹ دفتر نمایندگی کمپانی هند شرقی انگلیس را در این شهر دایر کرد. او در ۱۸۲۴ سراسر جزیرۀ سنگاپور را از سلطان جوهور خریداری کرد و آن را به مالکیت کمپانی هند شرقی انگلیس درآورد و هم‌زمان سیل مهاجران چینی برای سکونت و کار به آن‌جا سرازیر شد. نیروهای ژاپنی در ۱۹۴۲ آن‌جا را اشغال کردند و تا پایان جنگ دوم جهانی (۱۹۴۵) در تصرف خود نگه داشتند. این سرزمین در ۱۹۵۹ به خودگردانی داخلی نایل شد و با تأسیس فدراسیون مالزی (۱۹۶۳) به یکی از ایالت‌های فدرال مالزی مبدل شد. سنگاپور در ۷ اوت ۱۹۶۵ از فدراسیون مالزی جدا شد و به استقلال کامل رسید.