سهیلی جغتایی، احمد (۸۲۸ ـ ۹۱۸/۹۰۷ ق)
سُهیلی جَغَتایی، احمد (۸۲۸ـ۹۱۸/۹۰۷ق)
(معروف به شیخم‌بیگ سهیلی امیر اعظم) دولتمرد، ادیب و شاعر ایرانی. نیاکان وی در روزگار تیمور گورکان و شاهرخ از امرا و کارگزاران حکومتی بودند. شیخ احمد از کودکی به تحصیل دانش در خراسان پرداخت و در شعر و ادب سرآمد شد. در جوانی به دربار ابوسعید میرزای تیموری پیوست و از امرای دربار حسین بایقرا نیز بوده است. با امیرعلی‌شیر نوایی و جامی صحبت داشت. در طریقت شاگرد کمال‌الدین حسین گازرگاهی و در شعر شاگرد آذری طوسی بود و تخلص سهیلی را به پیشنهاد او برگزید. به دو زبان فارسی و ترکی شعر می‌گفت. حسین واعظ کاشفی انوار سهیلی را به‌نام او پرداخته است. از آثارش: دیوان غزلیات فارسی؛ منظومۀ لیلی و مجنون که آن را در ۸۸۹ق به‌پایان رساند.