سه پادشاهی
سه پادشاهی (Three Kingdoms)
دوره‌ای در تاریخ چین، از ۲۲۰ تا۵۸۱م، که شاهد جنگ‌های متناوب و ویرانگر بین سه قدرت بود. گاهی از این اصطلاح تنها برای دورۀ ۲۲۰ تا ۲۸۰م استفاده می‌شود که در این دوره، درپی سقوط سلسلۀ هان، سه مملکت وی[۱]، شو[۲]، و وو[۳] برای کسب برتری مبارزه می‌کردند. از ۲۶۵م، سلسلۀ وی بر ممالک دیگر سلطه یافت و تحت رهبری سلطۀ جین غربی تا ۳۱۶م کشور را متحد نگه داشت. شمال چین از ۳۱۷ تا ۳۸۶م در تصرف «سلسله‌های شانزده‌گانه» بود و آن‌گاه قوم وحشی شبه‌مغولِ شیان بی (هسین ـ‌پی)[۴]، مملکت وی شمالی را در این بخش چین تأسیس کرد (۳۸۶ـ۵۳۵م) که پایتخت آن لویانگ[۵] بود. ویژگی دورۀ ۳۱۷ تا ۵۸۱م، معروف به عصر سلسله‌های شمالی و جنوبی، عدم تمرکز سیاسی و نفوذ فزایندۀ آیین بودایی بود.