سورسخن

سورِسُخَن

رساله‌ای مختصر، به فارسی میانه، از مؤلفی ناشناس. نمونه‌ای از سخنرانیِ سرِ خوان و دعای سپاس بر سر سفره. در این متن، آداب سپاس‌گزاری از اورمزد، امشاسپندان، ایزدان گوناگون و نیز میزبان و دعا و ثنا به شاه و بزرگان کشور، مانند سپاهبدانِ نواحی چهارگانه و هَزاربد (فرماندۀ نگهبانان سلطنتی)، و دعا برای کشور ایران ذکر شده است و با سخنان تشکرآمیز گوینده، همراه با تعارفات مرسوم خطاب به میزبان به پایان می‌رسد. این رساله به‌سبب ذکر سپهبدان چهارگانه، به احتمال بسیار، در دورۀ ساسانیان، در زمان انوشیروان یا پس از او تألیف شده است. این متن به فارسی ترجمه شده است (۱۳۷۱ش).