سویل، شهر
| سویل، شهر | |
|---|---|
| کشور | اسپانیا |
| نام فارسی | سِویل |
| نام لاتین | Seville |
| جمعیت | 679,100 نفر |
| موقعیت | جنوب اسپانیا |
| استان یا ایالت | سویل |
سِویل، شهر (Seville)
(به اسپانیایی: سویلیا[۱]، در مآخذ اسلامی اشبیلیه[۲]) مرکز استان سویل و ناحیۀ خودمختار اندلس[۳]، در جنوب اسپانیا، بر ساحل رود گوادالکیویر[۴]، به فاصلۀ ۹۶کیلومتری شمال کادیس[۵]. جمعیت آن ۶۷۹,۱۰۰ نفر است (۲۰۰۱). تولیدات آن عبارت‌اند از ماشین‌آلات، ظروف چینی، دارو، ابریشم، و توتون. اگرچه سویل ۸۰ کیلومتر از دریا فاصله دارد، دارای رودبندر تاریخی مهمی است، که اکنون کمتر از آن استفاده می‌شود، و در قرن ۱۶ انحصار دادوستد را با هند غربی (وست ایندیز)[۶] در اختیار داشت. سویل در دوران رومی‌ها، که هیسپالیس[۷] نام داشت، نیز از اهمیت برخوردار بود. در ۷۱۲م به تصرف مورها[۸] (اعراب مغربی) به سرکردگی موسی ابن نصیر درآمد. پسر موسی، عبدالعزیز، حاکم اندلس، اشبیلیه را پایتخت کرد، جانشینان عبدالعزیز پایتخت را به قرطبه منتقل کردند. عبدالرحمان دوم بارویی به گرد سویل ساخت و مسجد بزرگی در آن ساخت. پس از امویان سویل پایتخت بنو عباد شد و شکوه و عظمت یافت. در ۴۸۴ق (۱۰۹۱م) مرابطون آن را فتح کردند و یک قرن بعد در ۵۴۱ق (۱۱۴۷م) نصیب موحدون شد. در قرن ۱۳م لشکر بنی هود آن را فتح کرد. در ۱۲۴۸م فردیناند سوم از لئون[۹] و کاستیل[۱۰] آن را تصرف کرد. سویل در زمان فرمانروایی پادشاهان کاتولیک، فردیناند دوم و ایزابل اول[۱۱]، به یکی از ثروتمندترین شهرهای اروپا تبدیل شد و تجارت با قارۀ امریکا آغاز شکوفایی آن بود. مسلمانان در دهۀ ۱۳۶۰م، زیر نظر پدروی اول، از کاستیل، آلکاسار (القصر)[۱۲] را که کاخی دارای استحکامات است، را بنا کردند. این کاخ بهترین نمونۀ معماری مُدَجّنون[۱۳] است. کلیسای جامع قرون ۱۵ و ۱۶ در محل مسجد موحدون[۱۴]، متعلق به قرن ۱۲م، ساخته شد. گور کریستوف کلمب[۱۵] در این‌جا قرار دارد، اگرچه سویل یکی از چهار شهری است که ادعا می‌شود جسد کلمب در آن‌ها دفن شده است. قدمت دانشگاه سویل به ۱۵۰۵ بازمی‌گردد. سویل زادگاه ولاسکز[۱۶]، نقاش قرن ۱۷، است. موزۀ هنرهای زیبا (۱۸۳۹) یکی از باشکوه‌ترین نگارخانه‌های اسپانیا است. نمایشگاه بین‌المللی تجاری، اکسپو ۹۲، به‌مناسبت پانصدمین سال ورود اروپایی‌ها به قاره امریکا، در سویل برپا شد. سویل زادگاه افسانه دون ژوان[۱۷] است که الهام‌بخش هنرمندانی همچون ولفگانگ موتسارت[۱۸]، موسیقی‌دان اتریشی، لرد بایرون[۱۹]، شاعر انگلیسی، و گوستاو فلوبر[۲۰]، نویسندۀ فرانسوی، بود.