سکینه (عرفان)

سَکینه (عرفان)

(در لغت به‌معنی سکون و آرامش) اصطلاحی عرفانی با منشأ قرآنی. عارفان سکینه را نه به‌معنیِ عدم‌ حرکت و وقوف، که به‌معنیِ وقار و آرامش نفس به‌خاطر واردات غیبی می‌دانند، یعنی هنگام نزول انوار غیبی، نوعی آرامش در دل ایجاد می‌شود. بدین‌ترتیب، هرچند وارد غیبی مایۀ آرامش و طمأنینۀ نفس است، گاه موجب طغیان آن، و حتّی گفتن شطح‌ می‌شود. چنانچه سالکی به این سخنان روی آورد و اسرار تنزّلات را فاش بر زبان آرد، عارفان او را به دور از مقام سکینه می‌خوانند.