سیشل
| سیشل | |
|---|---|
| نام فارسی | سِیشِل |
| نام لاتین | Seychelles |
| نظام سیاسی | جمهوری چندحزبی با یک مجلس قانون‌گذاری |
| جمعیت | ۸۶,۵۲۵ نفر |
| موقعیت | در آب‌های غربی اقیانوس هند |
| پایتخت | ویکتوریا |
| تراکم نسبی (نفر در کیلومتر مربع) | ۱۹۰.۲ |
| رشد سالانه (درصد) | ۰.۵ |
| زبان | سیشل کرئول، انگلیسی و فرانسوی |
| گروه‌های قومی | دورگه‌های سیشلی |
| دین | مسیحیت |
| مساحت (کیلومتر مربع) | ۴۵۵ |
سِیشِل (Seychelles)
موقعیت. کشور ـ جزیرۀ سیشل از مجمع‌الجزایری واقع در آب‌های غربی اقیانوس هند و شمال شرقی جزیرۀ بزرگ ماداگاسکار تشکیل شده است. مساحت آن ۴۵۵ کیلومتر مربع است و پایتخت آن شهر ویکتوریا[۱] است.
سیمای طبیعی. مجمع‌الجزایر سیشل متشکل از حدود ۱۱۵ جزیره و جزیرک‌های بسیاری است که در پهنۀ نسبتاً وسیعی از آب‌های غربی اقیانوس هند و حدود ۴۴۵کیلومتری جنوب خط استوا پراکنده‌اند و به دو گروه گرانیتی (درونی) و مرجانی (برونی) تقسیم می‌شوند: گروه گرانیتی یا درونی از ۴۰ جزیره بزرگ و کوچک تشکیل شده و مساحت آن‌ها در مجموع ۲۳۹ کیلومتر است. برخی از مهم‌ترین جزایر این گروه، که منشأ گرانیتی دارند، عبارت‌اند از ماهه[۲]، با مساحت ۱۵۳ کیلومتر مربع که پایتخت کشور در آن واقع است، پرالن[۳]، با مساحت ۱۸ کیلومتر مربع، لادیگ[۴]، با مساحت ۱۶ کیلومتر مربع؛ سیلوئت[۵]، با مساحت ۱۶ کیلومتر مربع، و جزیرۀ کوچک فرگیت[۶]. جزایر گرانیتی سیشل کوهستانی‌اند و پیرامون ارتفاع مرکزی آن‌ها را نوارهای ساحلی نسبتاً باریکی فرا گرفته است. گروه برونی (خارجی) که منشأ مرجانی دارند، جزیرک‌هایی تقریباً هموار و مسطح‌اند که ارتفاع‌شان فقط چند متر بالاتر از سطح دریاست. اغلب جزایر و جزیرک‌های این گروه آب ندارند و فقط معدودی از آن‌ها مسکونی‌اند. جزیرک‌های امیرنت[۷]، پراویدنس[۸]، الدابرا[۹]، و آسامپشن[۱۰] که برخی از آن‌ها به زیستگاه پرندگان اختصاص یافته است، بخشی از جزایر این گروه به‌شمار می‌آیند. اقلیم این کشور گرم و از رطوبت و بارندگی نسبتاً فراوان برخوردار است. اراضی سیشل از جنگل و گیاه انبوه پوشیده شده و حیات وحش دریایی آن به‌ویژه از نظر لاک‌پشت‌های غول‌پیکر، جالب توجه است و همه‌ساله گردشگران بسیاری برای دیدن زیبایی‌های طبیعت و بهره‌گیری از امکانات رفاهی و تفریحی کشور مذکور به آن‌جا سفر می‌کنند.
اقتصاد. گردشگری، نقش مهمی در اقتصاد سیشل دارد. فرودگاه بین‌المللی ویکتوریا، هتل‌های متعدد و زیبا، و استراحتگاه‌ها و گردشگاه‌های متعددی که برای گردشگران ایجاد شده، موجبات رفاه و رضایت خاطر آنان را فراهم کرده است. ۷۲.۵ درصد از تولید ناخالص داخلی سیشل از راه خدمات، به‌ویژه فعالیت‌های گردشگری، تأمین می‌شود. کشاورزی سیشل محدود است و حتی نیازهای جمعیت رو به افزایش آن را تأمین نمی‌کند. نارگیل، توتون، دارچین، چای، سیب‌زمینی شیرین، کاساورا، موز، و مرکبات ازجمله فرآورده‌های کشاورزی آن است. بیشتر مواد غذایی و نفت و مشتقات نفتی مورد نیاز این کشور، از خارج تأمین می‌شود و ماهی، به‌ویژه تُن کنسروشده، از اقلام صادراتی آن است.
حکومت و سیاست. نظام حاکم بر کشور سیشل، جمهوری چندحزبی با یک مجلس قانون‌گذاری است. مجلس ملی آن از ۳۳ عضو تشکیل شده که اعضای آن و نیز رئیس‌جمهور را مردم هر پنج سال یک‌بار انتخاب می‌کنند و مسئولیت اجرایی این کشور و تشکیل هیئت دولت با رئیس‌جمهور است.مردم و تاریخ. کشور سیشل حدود ۸۶,۵۲۵ نفر جمعیت دارد (۲۰۱۰) و تراکم نسبی آن به ۱۹۰.۲ نفر در کیلومتر مربع می‌رسد. روند افزایش جمعیت این کشور ۰.۵ درصد است و ۸۹ درصد از آنان را دورگه‌های سیشلی تشکیل داده‌اند که آمیزه‌ای از آسیایی‌ها و اروپایی‌ها و افریقایی‌ها هستند. ۹۱ درصد از آنان مسیحیان کاتولیک و ۶۴.۶ درصد از آنان شهرنشین‌اند. زبان‌های رسمی کشور سیشل کرئول[۱۱]، انگلیسی، و فرانسوی است. جزایر سیشل از صدها سال پیش مورد توجه بازرگانان عرب بوده و اهمیت ویژه‌ای داشته است. پرتغالی‌ها در ۱۵۰۵م به این جزیره وارد شدند و فرانسوی‌ها نیز در ۱۷۵۶ ماندگاه‌هایی در آن‌جا تأسیس کردند و به کشت ادویه پرداختند، که در انحصار هلندی‌ها بود. انگلیسی‌ها در ۱۷۹۴ بر جزایر سیشل مسلط شدند و رقابت و زدوخورد خونینی را با فرانسوی‌ها آغاز کردند. آنان سرانجام مالک این سرزمین شدند و آن را تحت نظارت و سرپرستی جزیرۀ موریس قرار دادند و در جنگ‌های اول و دوم جهانی به پایگاه مهم هوایی و دریایی خود تبدیل کردند. با تأسیس حزب مردم، احساسات ملی‌گرایانۀ مردم سیشل رفته‌رفته تقویت شد. تظاهرات و فعالیت‌های استقلال‌طلبانۀ آنان سرانجام در اکتبر ۱۹۷۵ به نتیجه رسید و به خودگردانی داخلی انجامید. سیشل در ۲۹ ژوئن ۱۹۷۶ به استقلال کامل رسید و به عضویت جامعۀ ملل مشترک‌المنافع پیوست؛ در همان سال نیز به عضویت سازمان ملل متحد پذیرفته شد.