سینمای کمدی
سینمای کمدی
(یا: گونه کمدی) سینمای کمدی ایران با نخستین فیلم‌هایی که در این گونه ساخت خود را تا حدی سبک و سخیف نشان داد، همچون عروس کدومه؟ (۱۳۳۸ش)، سه کارآگاه خصوصی (۱۳۴۴)، سه تا نخاله (۱۳۴۴)، اجل معلق (۱۳۴۹)، تختخواب سه‌نفره (۱۳۵۱)، نقص فنی (۱۳۵۵)، و یک اصفهانی در سرزمین هیتلر (۱۳۵۶)؛ با این وجود فیلم‌هایی مانند سه دیوانه (۱۳۴۷)، آقای هالو (۱۳۴۹)، صمد و فولادزرۀ دیو (۱۳۵۱)، سازش (۱۳۵۳) و زنبورک (۱۳۵۴)، تا حدی متفاوت بودند. پس از پیروزی انقلاب اسلامی به‌دلیل آن‌که نگاه اغلب سازندگان سابق فیلم‌های کمدی مبتذل تشخیص داده شد، از نیمۀ دوم ۱۳۵۷ تا اوایل ۱۳۶۰ هیچ فیلم کمدی در ایران ساخته نشد و این روند تا سال‌ها ادامه داشت، تا این‌که به‌تدریج با استقبال از فیلم‌هایی مثل اجاره‌نشین‌ها (۱۳۶۵)، توجه به فیلم کمدی در دستورکار تهیه‌کنندگان و کارگردان‌ها قرار گرفت. ازجمله فیلم‌های کمدی این سال‌هاست: ای ایران (۱۳۶۸)، آپارتمان شمارۀ ۱۳ (۱۳۶۹)، مستأجر (۱۳۷۱)، من زمین را دوست دارم (۱۳۷۲)، همۀ دختران من (۱۳۷۲)، لیلی با من است (۱۳۷۴)، مومیایی ۳ (۱۳۷۸)، نان و عشق و موتور ۱۰۰۰ (۱۳۸۰)، عروس خوش‌قدم (۱۳۸۱)، و توکیو بدون توقف (۱۳۸۲)، مارمولک (۱۳۸۲)، زیر درخت هلو (۱۳۸۳)، توفیق اجباری (۱۳۸۵)، اخراجی‌ها (۱) (۱۳۸۵)، دایرۀ زنگی (۱۳۸۶)، زن‌ها فرشته‌اند (۱۳۸۶).