سینه زنی
سینه‌زنی
نوعی عزاداری، بر سینه کوفتنِ عزاداران، با ضربی هماهنگ. این رسم، به‌ویژه در مراسم عزاداری دهۀ نخست ماه محرم و روزهای نوزدهم تا بیست‌ویکم ماه رمضان رونق دارد. ضرب سینه‌زنان با ضرباهنگ نوای نوحه‌خوان و طبل‌ها و سنج‌های این مراسم هماهنگ است. در هفت‌روزۀ دهۀ محرم که هنوز عزاداری به کوچه و خیابان راه نیافته، سینه‌زنان در صفوفی کمابیش منظم و گاه حلقه‌وار، در داخل مساجد و تکایا به سینه‌زنی می‌پردازند و از شب هفتم به بعد، همراه با دسته‌های زنجیرزنی در صفوف دوستونی به کوچه و خیابان می‌آیند. مرسوم است که گروهی سینه‌زن، اغلب از بزرگان هیئت‌ها و تکایا، در پیشاپیش دسته‌های زنجیرزنی و پشت بیرق‌ها و علامت‌ها و عَلَم و کُتَل به‌راه افتند. در هریک از نواحی ایران، روشی خاص از سینه‌زنی رواج دارد. سینه‌زنان مناطق جنوبی، چون بوشهر و هرمزگان و اعراب خوزستان، گرداگرد صحن تکیه یا مسجد می‌ایستند، دست چپ خود را بر کمر یکدیگر حلقه می‌کنند، درحالی‌که پایی را بر زمین ستون کرده‌اند، با پای دیگر به جلو خیز برمی‌دارند، تا کمر خم می‌شوند و با دست راست بر سینه می‌کوبند، سپس همگی به عقب می‌آیند و این حرکات را گردش‌وار انجام می‌دهند. از آن‌جا که نوحه‌خوانی از اجزای اصلی ختم‌ها و یادبودها به‌شمار می‌رود، سینه‌زنی به تبع آن، البته نه به پُرشوری ایام محرم، در آن مراسم نیز برقرار است. سینه‌زنی در دیگر مناطق شیعه‌نشینِ جهان، چون پاکستان و لبنان و عراق، نیز رواج دارد.