شارل آلبر (۱۷۹۸ـ۱۸۴۹)
شارل آلْبِر (۱۷۹۸ـ۱۸۴۹)(Charles Albert)
پادشاه ساردنی ـ پیمون[۱]. از لحاظ سیاسی فردی مردد بود و به‌همین سبب به شخصیتی اسرارآمیز تبدیل شد. شارل آلبر، که از خاندان ساووا[۲] بود، پس از اخراج از ایتالیا در پاریس و ژنو[۳] اقامت گزید و با افکار و اندیشه‌های مربوط به انقلاب فرانسه[۴] آشنا شد. در ۱۸۰۰، جانشین پدرش کارینیانو[۵] شد و در ۱۸۱۰، از سوی ناپلئون لقب کنت گرفت. درپی کودتایی، ویکتور امانوئل اول[۶] از سلطنت کناره گرفت و شارل نایب‌السلطنه شد و به‌سرعت قانون اساسی لیبرالی را تصویب کرد. اما کارلو فلیچه[۷]، پادشاه جدید، قانون اساسی را ملغا، شارل را دستگیر، و شورش را سرکوب کرد. شارل آلبر برای اعادۀ سلطنت در اسپانیا در ۱۸۲۳، با فرانسوی‌ها جنگید.