شارون، آریل (۱۹۲۸ـ۲۰۱۴)
شارون، آریِل (۱۹۲۸ـ۲۰۱۴)(Sharon, Ariel)
سیاستمدار اسرائیلی، از ۱۹۹۹ رهبر حزب لیکود[۱] و از ۲۰۰۱ نخست‌وزیر آن رژیم. در آغاز در ارتش خدمت می‌کرد ولی در ۱۹۷۳ خدمت نظامی را کنار گذاشت و به‌همراه مناخیم بگین[۲] حزب ملی‌گرای دست راستی لیکود را بنیاد نهاد و در همان سال به عضویت کنست (پارلمان) انتخاب شد. در ۱۹۹۹، رهبری لیکود را از چنگ بنجامین نتانیاهو[۳] درآورد. پیروزی انتخاباتی او بر ایهود باراک[۴] از دید همگان روند صلح اسرائیل و فلسطین را به خطر انداخت، همان‌‌طور که دیدار مناقشه‌برانگیز او از حرم‌الشریف (قبّه‌الصخره) در بیت‌المقدس در سپتامبر ۲۰۰۰ نیز به موج تازه‌ای از خشونت در میان فلسطینیان و نیروهای اسرائیلی دامن زد. شارون از ۱۹۷۷ تا ۱۹۸۱ در دولت بگین وزیر کشاورزی بود و ایجاد شهرک‌های جدید یهودی‌نشین را در سرزمین‌های تازه‌اشغال‌شده تشویق کرد. سپس، به وزارت دفاع رسید و بر تهاجم اسرائیل به لبنان در ۱۹۸۲ نظارت داشت، اما در ۱۹۸۳، پس از مطرح‌شدن رسوایی کشتار صبرا و شتیلا، ناگزیر از استعفا شد. در ۱۹۸۴، در مقام وزیر بازرگانی و صنایع در دولت وحدت ملی لیکود‌ـ‌کارگر به کار مشغول شد، اما مخالفت او با پیشنهادهای صلح جیمز بیکر[۵]، وزیر امور خارجۀ ایالات متحد، برای منازعۀ خاورمیانه در ۱۹۹۰، به ازهم‌پاشیدن این دولت ائتلافی کمک کرد. پس از استعفا، در دولت حزب لیکود به رهبری اسحاق شامیر به وزارت مسکن (۱۹۹۰ـ۱۹۹۲) و در دولت حزب لیکود به رهبری بنیامین نتانیاهو به وزارت زیرساخت ملی تعیین شد و سپس به وزارت امور خارجه رسید (۱۹۹۶ـ۱۹۹۹). شارون در اوایل دهۀ ۱۹۶۰ واحد ضد شورش «۱۰۱» را بنیاد نهاد و هدایت آن را نیز به‌دست گرفت. در ۱۹۵۶، در جریان جنگ سوئز، هدایت یگان‌های چترباز را برعهده داشت. در جنگ ۱۹۶۷ فرماندهی یکی از لشکرهای مستقر در صحرای سینا را عهده‌دار بود، و در جنگ ۱۹۷۳ اعراب و اسرائیل در منطقۀ کانال سوئز به موفقیت‌هایی دست یافت. در ۲۰۰۵ دچار سکتۀ مغزی شد و به مدت ۸ سال در اغما بود. وي به قصاب صَبرا و شَتيلا (اردوگاه‌هاي پناهندگان فلسطيني در لبنان) معروف بود.