شاعران مهجر
شاعران مَهْجَر (Mahjar poets)
مکتبی مربوط به نویسندگان عربی سوریه و لبنان. این نویسندگان در آغاز قرن ۲۰ در شمال و جنوب امریکا اقامت کردند. مهم‌ترین گروه این شاعران در نیویورک فعالیت داشتند (۱۹۱۲ـ۱۹۳۰) و رهبران آن‌ها خلیل جبران[۱] و میخائیل نعیمه (۱۸۸۹ـ۱۹۸۸)، مؤلفان لبنانی، بودند. گروه شاعران مهجر، بین جنگ‌های جهانی اول و دوم، نفوذ زیادی در جهان عرب داشتند. این گروه بر تنهایی و از خودبیگانگی نویسندگان مهاجر تأکید داشتند و طیف‌های تازه‌ای از زبان و تخیل شاعرانه را به زبان عربی مدرن معرفی کردند. ایلیا ابوماضی[۲] (۱۸۹۰ـ۱۹۵۷) و نسیب عریضه[۳] (۱۸۸۷ـ۱۹۴۶) دو شاعر مهم مکتب مهجر بودند.