شاه تره
شاه‌تره
گونه‌ای علفی با ساقه‌های منشعب، افراشته و عموماً به ارتفاع ۱۰ـ۴۰ سانتی‌متر. بخش دارویی گیاه را اندام هوایی تشکیل می‌دهد. گل‌های این گیاه به رنگ ارغوانی و بسیار کوچک است. مهم‌ترین مواد مؤثر این گیاه آلکالوئیدهای آنند. در طب قدیم شاه‌تره را مدر و صفراآور و ضد خارش می‌دانسته‌اند و به‌صورت موضعی در درمان برخی بیماری‌های جلدی از آن استفاده می‌کرده‌اند. همچنین مصرف آن را به‌منزلۀ دهان‌شویه در تسکین التهاب لثه نافع می‌دانسته‌اند. دامنۀ انتشار این گیاه در ایران نسبتاً وسیع و نواحی شمال، گرگان، درۀ سفیدرود، آذربایجان، قصرشیرین، خرم‌آباد، اهواز، شیراز، و بوشهر است. شاه‌تره را به مقدار ۲ـ۴ گرم به‌صورت دم‌کرده روزی سه‌بار استفاده می‌کنند.