شایسته سالاری
شایسته‌سالاری (meritocracy)
نظامی اجتماعی (مثلاً نظام آموزش و پرورش یا نظام سیاسی) متشکل از افراد برگزیده برمبنای عملکردشان یا رقابت با یکدیگر. در چنین نظامی، هوشمندی و توانایی‌های افراد بیش از پایگاه اجتماعی یا مال و مکنت آنان اهمیت دارد و درنتیجه، گروهی از نخبگان[۱] تکوین می‌یابد. نظام ماندارین[۲] در چین ازجمله نظام‌های شایسته‌سالاری بود که در آن از دانش‌آموختگان برای اشتغال به خدمات غیرنظامی در تشکیلات امپراتوری آزمون‌هایی به‌عمل می‌آمد. آنان مدارج ترقی را برمبنای شایستگی‌هاشان طی می‌کردند. این اصطلاح را مایکل یانگ[۳] (۱۹۱۵ـ ) در کتاب ظهور شایسته‌سالاری[۴] (۱۹۵۸) وضع کرد.