شرینگتون، چارلز (۱۸۵۷ـ۱۹۵۲)

شِرینگتون، چارلْز (۱۸۵۷ـ۱۹۵۲)(Sherrington, Charles)

فیزیولوژیست انگلیسی. پژوهش‌های پنجاه‌سالۀ او درک اساسی عملکرد دستگاه عصبی حیوانات عالی را ممکن ساخت و سبب اعطای جایزۀ نوبل پزشکی و فیزیولوژی ۱۹۳۲ به او شد. در لندن زاده شد. در دانشگاه کیمبریج پزشکی خواند و در ادامۀ تحصیلاتش در دانشگاه‌های متفاوت، شاگرد استادانی همچون فیرشو و کخ بود. در ۱۹۲۲، لقب سِر گرفت. سه تحقیق مهم او در زمینۀ فیزیولوژی اعصاب عبارت‌اند از تعیین مسیر راه‌های حرکتی (۱۸۹۲)، اثبات وجود اعصاب حسی در ماهیچه‌ها (۱۸۹۴)، و تعیین چگونگی توزیع ریشه‌های پشتی نخاع در پوست (۱۸۹۴ـ۱۸۹۸). او در کتاب مهمی با نام سازوکار یکپارچۀ سیستم عصبی (۱۹۰۶) سه نوع عمدۀ اعضای حسی را معرفی کرد: گیرنده‌های برونی، مثل گیرنده‌های نور، بو، و صدا؛ گیرنده‌های درونی، مانند گیرنده‌های چشایی؛ و گیرنده‌های وضعیتی که حالت استقرار بدن را ارزیابی می‌کنند. به‌علاوه، تحقیقات مفصلی در زمینه واکنش‌های غیرارادی بدن (رفلکس‌ها)، که تحت تأثیر دستگاه عصبی‌اند، صورت داد و کتابعملکرد واکنشی طناب نخاعی (۱۹۳۲) را در این زمینه نوشت. کتاب‌ها و مقاله‌های متعدد دیگری نیز در زمینۀ فیزیولوژی دستگاه عصبی نوشته است.

 

---