شعر سنت گرای معاصر

شعر سنّت‌گرای معاصر

 مجموعۀ سروده‌هایی در قالب‌ها و معیارهای سنتی و کهن شعر فارسی در قرن 14 هجری. با این همه، اغلب، شعرهایی که در قالب‌های نو سنّتی (مانند چهارپاره) یا با درون‌مایه‌ها یا ذهنیّت جدید در قالب‌های سنّتی (مانند غزل) سروده شده نیز در ذیل همین عنوان مورد توجه قرار می‌گیرد. جریان شعر سنّت‌گرا، که در دورۀ مشروطه در کنارِ شعر مشروطه حضوری حاشیه‌ای داشت (ادیب نیشابوری، ادیب پیشاوری و عبرت نایینی)، در دهه‌های 1300 و 1310ش به‌سبب فضای استبدادی دورۀ رضاشاهی مورد توجه بیشتری قرار گرفت؛ امّا تفاوت آن با شیوۀ بازگشت ادبی (نشاط اصفهانی، فروغی بسطامی و قاآنی شیرازی) در این است که در شعر سنت‌گرای معاصر، کم و بیش اغلب شاعران با ذهن و زبانِ جهان نو آشنا هستند و به لحاظِ سبکی، همۀ شیوه‌های پیشین (خراسانی، عراقی، هندی) یا تلفیقی از آن‌ها را پیش چشم دارند. ازجملۀ مهمّ‌ترین شاعران سنت‌گرای معاصر می‌توان به پروین اعتصامی، نظام وفای کاشانی، پژمان بختیاری، محمدحسین شهریار، مسعود فرزاد، غلامعلی رعدی آدرخشی، محمّدحسن رهی معیری، کریم امیری فیروزکوهی، مهدی حمیدی شیرازی، لطفعلی صورتگر، ابوالحسن ورزی، عماد خراسانی، علی اشتری، پروین دولت‌آبادی، یدالله بهزاد کرمانشاهی، سیمین بهبهانی، مهرداد اَوِستا، محمّد قهرمان، نوذر پرنگ، امیرهوشنگ ابتهاج، حسین منزوی، محمّدعلی بهمنی و عدّه‌ای دیگر اشاره کرد.