شفایی اصفهانی، حسن (اصفهان ح ۹۶۶ـ۱۰۳۷ق)

شاعر و پزشک ایرانی. پزشکی را نزد پدرش و نیز برادرش، حکیم نصیرا، فراگرفت و بر در مسجد جامع اصفهان پزشک‌خانه داشت. افزون بر پزشکی، حکمت نظری و علم ادب را نیز آموخت. شفایی در دانش و کمال چندان آوازه یافت که از توجه شاه‌عباس اول صفوی برخوردار شد و لقب ملک‌الشعرا و ممتاز ایران گرفت. با محمدباقر داماد و تقی‌الدین اوحدی هم‌روزگار و توانایی‌اش در هجاگویی زبانزد همۀ معاصرانش بود. در قصیده‌سرایی از خاقانی و انوری متأثر بود و بسیاری از غزل‌های بابافغانی و حافظ را استقبال کرده است. از آثارش: دیوان اشعار در حدود ۱۲هزار بیت (تبریز، ۱۳۶۲ ش)؛ مثنوی‌های نمکدان حقیقت، دیدۀ بیدار، مهر و محبت، و مجمع‌البحرین.