شمر بن ذی الجوشن
شِمْر بن ذی‌الجوشن
(ابن فرط ضبابی کلابی) از طایفۀ بنی‌کلاب و از رؤسای قبیله هوازن، از قاتلین امام حسین (ع). با امیرالمؤمنین (ع) بیعت نمود و در جنگ صفین شرکت کرد و زخمی شد و سپس به خوارج پیوست هرچند آن را آشکار نمی‌کرد. کرسی حدیث کوفه را به‌عهده گرفت. او کینۀ آل علی را در دل خود می‌پروراند و منتظر فرصت بود. در جریان حرکت امام حسین (ع) به عراق، اخبار ورود امام (ع) را دنبال می‌کرد. سپس رأی ابن زیاد را که عمر بن سعد فرماندۀ لشکر کوفه، به سمت مصالحه کشانده بود، برگرداند و ابن زیاد را به جنگ با امام ترغیب کرد. شمر از فرماندهان بی‌رحم و سنگدل کوفه بود و در واقعۀ عاشورا (۶۱ق) جنایت‌های فجیعی را در حق امام و اهل بیت او مرتکب شد. وی در زیارت عاشورا مورد لعن و نفرین قرار گرفته است. او پس از به شهادت رساندن امام حسین (ع)، سر آن حضرت را از بدن جدا کرد و آن را به همراه سرِ هفتاد و دو تن از شهدای کربلا، به نزد ابن زیاد و از آن‌جا نزد یزید بن معاویه برد. مختار ثقفی، به خونخواهی امام حسین (ع)، شمر بن ذی‌الجوشن را همراه با سایر قاتلین شهدای کربلا کشت و سر بریدۀ شمر را به نزد محمد بن حنفیه فرستاد (۶۶ق).