شنای زورخانه
شِنای زورخانه
حرکتی نرمش‌گونه در ورزش باستانی. شنای زورخانه‌ای چهار مرحله دارد: 1. شنای کرسی؛ 2. شنای دست و پا مقابل؛ 3. دوشلاقه؛ 4. شنای پیچ. ورزشکاران تخته شنا را در کف گود روی زمین می‌گذارند و شروع به ورزش می‌کنند. حرکت شنا حدی معین ندارد و بسته به قدرت و توانایی جسمانی ورزشکار شمار هر نوبت شنا نامحدود است. مادامی که میاندار مشغول شنا است سایرین هم تبعیت می‌کنند و اگر بعضی خسته شدند در برابر دو یا سه مرتبه شنای میاندار یک مرتبه شنا می‌کنند. در حرکت شنا نیز شماره کردن مرسوم است؛ به این ترتیب که اگر ورزشکاران قصد شنا کردنی بیشتر داشته باشند میاندار با لحن مخصوص شروع به شماره می‌کند و اعداد و عباراتی مانند اعداد و عبارات سنگ‌گرفتن بر زبان می‌آورد و سایرین در جواب هر یک از شماره‌های او «یاعلی» می‌گویند. اگر هم قصد شنا کردن زیاد نداشته باشند، مرشد زورخانه ضرب مخصوص شنا را شروع کرده و با آهنگ ضرب، اشعار حماسی خاصه ابیاتی از شاهنامۀ فردوسی را می‌خواند. شنای دوشلاقه، شنایی که در هر مرتبه دو دفعه صورت ورزشکار به زمین نزدیک می‌شود ـ در چنین موقعی صورت می‌گیرد. شنای پیچ مخصوص خاتمه شناست و تقریباً یک نوع نرمش برای رفع خستگی به‌شمار می‌رود. بعد از شنای پیچ که تعداد آن خیلی کم است ورزشکاران از جای بر می‌خیزند و در حالتی که تخته‌های شنای آنان روی زمین است، بعضی حرکات نرمشی را انجام می‌دهند، سپس تخته‌ها را برمی‌دارند و شروع به میل‌گرفتن می‌کنند.