شهادت (حقوق)
شهادت (حقوق)
(یا: گواهی) اِخبار شخص از امری به نفع یکی از طرفین دعوی و به زیان دیگری. شهادت یکی از ادلۀ اثبات دعواست و در قدیم ارزش غیر محدودی داشت و به‌وسیلۀ آن هر نوع دعوایی قابل اثبات بود، ولی به‌تدریج ارزش آن محدودتر شد. قانون مدنی مصوب ۱۳۱۲ درباب اول از کتاب سوم موارد شهادت را تعیین و ارزش آن را محدود کرده بود، ولی با اصلاح این قانون در ۱۳۶۱، مواد ۱۳۰۶ تا ۱۳۰۸ و مواد ۱۳۱۰ و ۱۳۱۱، که ارزش شهادت را محدود می‌کرد، حذف شد. در حال حاضر شهادت در همۀ امور پذیرفته می‌شود، به غیر از دعاوی‌ای که در مقابل مفاد یا مندرجات سند رسمی یا سندی که اعتبار آن در محکمه محرز شده، اقامه گردد و به‌موجب مادۀ ۱۳۰۹ این‌گونه دعاوی با شهادت قابل اثبات نیستند. شهادت باید از روی قطع و یقین باشد نه به‌طور شک و تردید. شهادت دروغ در دادگاه جرم است و مادۀ ۶۵۰ قانون مجازات اسلامی مجازات آن را تعیین کرده است و این علاوه بر مجازاتی است که در باب حدود و قصاص و دیات برای شهادت دروغ ذکر شده است.