شهرکی
شهرکی
طایفۀ بزرگ و قدیمی سیستانی، از طوایف فارسیوان. این طایفه احتمالاً از بازماندگان خوارج سیستان و یا اعقاب مهاجرانی از نواحی داخلی ایران بودند. بنا به اخبار طایفه‌ای، نیاکان این مردم قرن‌ها پیش از حوالی شهریار، از توابع استان تهران، به بم و نرماشیر کرمان مهاجرت کردند و به‌تدریج در ناحیۀ بزرگ زابل و کنار رودخانۀ هیرمند و دریاچۀ هامون مستقر شدند و از طریق وصلت‌های خانوادگی با طایفۀ فارسیوان سربندی، به یکی از طوایف قدرتمند سیستان تبدیل شدند. فارسیوان‌ها رقیبان دائمی طوایف بلوچ نارویی و سنجرانی بودند. اقتدار شهرکی‌ها سبب شده بود که نارویی‌ها در قرن ۱۲ق و پس از سقوط دولت صفویه با شهرکی‌ها ائتلاف کنند. مرکز خوانین شهرکی روستای دشتک بود. این روستا از نخستین آبادی‌های طایفۀ شهرکی در سیستان است. خوانین شهرکی اراضی مرغوب فراوانی در اطراف رودخانۀ هیرمند داشتند و هاشم‌خان و محمدرضاخان شهرکی از خوانین معروف این طایفه بودند. از آخرین خان‌های سرشناس این طایفه، محمدعلی‌خان شهرکی بود که در دورۀ مظفرالدین‌شاه قاجار ازجمله مأموران دولتی به‌شمار می‌آمد. در آن سال‌ها بخش بزرگی از قلمرو پیشین شهرکی‌ها به حوزۀ حکومت و ریاست امیر قائنات پیوسته بود. به نوشتۀ ذوالفقارخان کرمانی، از اعضای ایرانی هیئت تعیین حدود ایران و افغانستان در ۱۲۸۸ق، جمعی از شهرکی‌ها در شهر بابک و نرماشیر سکونت داشته‌اند.