شهسواران پرستشگاه
شَهْسَواران پرستشگاه (Knights Templars)
در تاریخ قرون وسطا، اعضای فرقۀ نظامی‌ـ مذهبی شهسواران فقیر عیسی مسیح[۱] که به شهسواران معبد سلیمان[۲] معروف شدند و پایگاهشان در بیت‌المقدس (اورشلیم) بود. شهسواران پرستشگاه نیز مانند شهسواران مهمان‌نواز[۳] و توتونی[۴] در دوران جنگ‌های صلیبی[۵] تشکیل شدند و ابتدا فقط عملکرد نظامی داشتند. فرقه هنگامی تأسیس شد که اوگ دو پاین[۶] و هشت شهسوار دیگر حدود ۱۱۱۸م برای حفاظت از زائران اورشلیم گردهم آمدند و فرقه به‌سرعت رشد کرد. سن برنار[۷]، کلروویی[۸]، قوانین آن را تهیه کرد، و شورای تروآ[۹] (۱۱۲۸م) آن را به رسمیت شناخت و پاپ هونوریوس سوم[۱۰] آن را تأیید کرد. شهسواران پرستشگاه هدایایی به‌صورت زمین و پول دریافت کردند و سازمان از قدرتمندترین تشکیلات اروپایی شد. فرقه زیر نظر استاد اعظم و شورای عمومی قرار داشت، در بیت‌المقدس واقع، و تنها در برابر پاپ پاسخگو بود. آنان در نبرد با مسلمانان[۱۱]، به‌ویژه در غزه[۱۲] در ۱۲۴۴م، و کشمکش‌های داخلی پادشاهی لاتینی بیت‌المقدس (اورشلیم)[۱۳] نقش مهمی داشتند. پس از فتح بیت‌المقدس (اورشلیم) به‌دست مسلمانان در ۱۱۸۷م، شهسواران پرستشگاه به عکّا (آکر)[۱۴]، و سپس به قبرس رفتند، به رباخواران اصلی اروپا تبدیل شدند، و حتی به هنری دوم[۱۵]، پادشاه انگلستان، و لوئی نهم، پادشاه فرانسه، وام دادند. در ۱۳۰۷م، فیلیپ چهارم[۱۶]، پادشاه فرانسه، که برای جنگ فلاندر[۱۷] به پول نیاز داشت با کمک پاپ کلمنس پنجم[۱۸] به بازداشت و مصادرۀ اموال شهسواران پرستشگاه پرداخت. سرانجام پاپ در شورای وین[۱۹] (۱۳۱۱ـ۱۳۱۲م) فرمان انحلال فرقه را صادر کرد. آخرین رئیس اعظم آن‌ها ژاک دو موله بود که در ۱۳۱۴م او را سوزاندند.
- ↑ Poor Knights of Christ
- ↑ Knights of the Temple of Solomon
- ↑ Knights Hospitallers
- ↑ Teutonic
- ↑ Crusades
- ↑ Hugh de Payens
- ↑ St Bernard
- ↑ Clairvaux
- ↑ Council of Troyes
- ↑ Pope Honorius III
- ↑ Muslims
- ↑ Gaza
- ↑ Latin Kingdom of Jerusalem
- ↑ Akko (Acre)
- ↑ Henry II
- ↑ Philip IV
- ↑ Flemish War
- ↑ Pope Clement V
- ↑ Council of Vienne