شهسواری

شَهسَواری (chivalry)

شَهسَواري

آداب و رسوم دلاوری و شرافت که شهسواران قرون وسطا خود را ملزم به رعایتشان می‌دانستند. عمدۀ فضایل این آیین عبارت بود از پرهیزکاری، شرافت، دلیری، ادب، پاکدامنی، و وفاداری. اصطلاح شهسوار در ابتدا به طبقۀ جنگاوران سواره‌نظام دوران فئودالیتۀ قرون وسطا اطلاق می‌شد. آیین شهسواری، که از آداب‌ و رسوم و نگرش قبایل ژرمنی برخاسته بود، در فرانسه و اسپانیای فئودال رشد کرد و به‌سرعت به سایر نقاط اروپا سرایت کرد. این آیین در قرن‌های ۱۲ و ۱۳م به اوج شکوفایی رسید و جنگ‌های صلیبی موجب تحکیم بیشتر آن شد. نخستین طبقات شهسواران، شهسواران مهمان‌نواز و شهسواران پرستشگاه بودند که وظیفه‌شان خدمت به زائران فلسطین بود. ورزش محبوب شهسواران شرکت در مسابقات پهلوانی یا نیزه‌بازی سوار بر اسب بود. شهسواری درون‌مایۀ ادبیات غیردینی آن روزگار بود. در قرن ۱۱م شهسواران دارای وظایف و مسئولیت‌های بسیار بودند. حتی شاهان می‌بایست تعلیم شهسواری می‌دیدند و ابتدا در مقام «غلام بچه» و سپس «سپردار» ملازم شهسواران باشند تا سرانجام لیاقت دریافت مهمیز زرین را، که از نمادهای شهسواری بود، احراز کنند. شهسواران، پیش از احراز صلاحیت شهسواری و تقبل وظایف و امتیازات جدید، شبی را به مراقبه در زاویۀ کلیسا سپری می‌کردند. طی جنگ‌های صلیبی، مَرْتبت شهسواری حائز ارزش معنوی عمیقی شد، چنان‌که انگیزۀ شهسواران از پیکار با مسلمانان در فلسطین دفاع از مسیحیت بود.

 

---