شکری، عبدالرحمان (۱۸۸۶ـ۱۹۵۸)
شَکری، عبدالرَّحمان (۱۸۸۶ـ۱۹۵۸)
شاعر، منتقد و داستان‌نویس مصری. همانند مازنی، دانش‌آموختۀ دانشسرای عالی تربیت معلم قاهره، و پروردۀ نظام سکولاری بود که در نیمۀ دوم قرن ۱۹ در مصر پدید آمد. نخستین دیوانش را در ۱۹۰۹ منتشر کرد. پس از آن به انگلستان رفت و سه سال در دانشگاه شفیلد به تحصیل پرداخت. در ۱۹۱۲ به مصر بازگشت و پنج کتاب شعر بین سال‌های ۱۹۱۳ تا ۱۹۱۸ چاپ کرد. مقدمه‌هایی که بر این کتاب‌ها نوشته، بیانگر دانش وسیع و عمیق او از شعر و نقد در انگستان قرن‌های ۱۸ و ۱۹ است. شکری همچون مازنی و عقاد عضو گروه دیوان بود و شهرتش را بیشتر مدیون شعر است تا نقد و داستان‌نویسی. او شیفتۀ مکتب رمانتیک بود و بسیاری از اصول آن را با شعر جدید عربی درآمیخت. دو مجموعۀ نخست شعر شکری به‌شیوۀ کهن است، اما سال‌های بین ۱۹۱۵ تا ۱۹۱۸ سروده‌های وی به رمانتیک گراییده و احساس، خیال‌پردازی، سادگی زبان و ذوق زیباپرستی از ویژگی‌های بارز آن است. او معتقد است که شاعر راستین از استعدادی برخوردار است که در بقیۀ افراد نوع بشر وجود ندارد. تأثیر شاعرانی چون کیتس، کولریج و وردزورث بر شعر شکری آشکار است. با انتشار الدایون (۱۹۲۱)، روابط دوستانۀ مازنی و عقّاد با شکری تیره شد. شکری، به‌خلاف مازنی و عقّاد، از فعالیت‌های اجتماعی پرهیز داشت و سال‌های واپسین زندگی را در انزوا گذرانید. کلیات اشعار شکری منتشر شده است (اسکندریه، ۱۹۶۰).