شکل (باستان شناسی)
شِکِل (باستان‌شناسی)
(یا: سیکِل؛ در زبان عبری: شقل) سکۀ نقرۀ رایج در شاهنشاهی هخامنشی، نیز نام یکی از اوزان بابلی. شِکِل به صورت پانچ ضرب می‌شد. یک سوی سکه فرورفته و خالی از نقش و نوشته بود و سوی دیگر آن برآمده بود و نقش تیرانداز پارسی را داشت که بر زانو نشسته و کمان می‌کشد. شاید آن تیرانداز تمثال شاهنشاه هخامنشی باشد. شکل‌ها کتیبه و نوشته‌ای ندارند. همچنین شکل هندسی شکل‌ها نامنظم است اما بیشتر آنها گرد یا بیضی‌اند. اولین شکل‌ها شاید به دستور داریوش اول در ۵۱۶ ق‌م ضرب شدند. شکل‌ها خارج از قلمرو پارس و بیشتر در آناتولی و بین‌النهرین ضرب می‌شدند. هر بیست شکل معادل یک دَریک بود.