کیا، صادق (تهران ۱۲۹۹ـ۱۳۸۰ش)

صادق کیا;
زادروز	تهران ۱۲۹۹ش;
درگذشت	۱۳۸۰ش
ملیت	ایرانی
تحصیلات و محل تحصیل	دکترای زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه تهران
شغل و تخصص اصلی	زبان شناس
شغل و تخصص های دیگر	پژوهشگر فرهنگ و زبان های باستانی ایران
آثار	گویش اختری (۱۳۷۱ش)؛ شاهنامه و مازندران (۱۳۵۷ش)
گروه مقاله	زبان شناسی و ترجمه

مصحح، زبان‌شناس و متخصص فرهنگ و زبان‌های باستانی ایرانی. در ۱۳۲۰ش، از دانشگاه تهران در رشتۀ زبان و ادبیات فارسی دانشنامۀ لیسانس گرفت و در ۱۳۲۳ش، پس از دریافت دانشنامۀ دکتری در رشتۀ ادبیات فارسی با سِمت دانشیاری در دانشکدۀ ادبیات دانشگاه تهران به تدریس مشغول شد. از میان زبان‌های ایرانی به زبان پهلوی توجه بیشتر داشت. در ۱۳۳۰ش، به دریافت درجۀ استادی زبان و ادب پهلوی نایل آمد. از ۱۳۴۵ش به‌بعد، که رشتۀ زبان‌شناسی و فرهنگ و زبان‌های باستانی به‌عنوان گروهی جداگانه در دانشکدۀ ادبیات تهران تشکیل شد، با وجود مسئولیت‌های اجرایی، همکاری خود را با گروه مذکور ادامه داد و درس گویش‌های ایرانی، به‌ویژه گویش‌های کرانۀ خزر و ارتباط زبان فارسی و عربی را در دوره‌های فوق‌لیسانس و دکترای این گروه تدریس می‌کرد. با همکاری محمد مقدم و ذبیح بهروز مجلۀ ایران کوده را منتشر کرد. علاوه‌بر استادی دانشکدۀ ادبیات مشاغل اجرایی و پژوهشی بسیاری، چون ریاست مرکز مردم‌شناسی و فرهنگ عامه، معاونت وزارت فرهنگ و هنر، و ریاست فرهنگستان زبان ایران را برعهده داشته است. مقالاتی از او به‌چاپ رسیده است. از تصحیحات اوست: مجمع‌الامثال محمدعلی حبله‌رودی (۱۳۴۳ش)؛ واژه‌نامۀ فارسی، بخش چهارم معیار جمالی شمس فخری اصفهانی (۱۳۳۷ش). از تألیفاتش: راهنمای گردآوری گویش‌ها (۱۳۴۰ش)؛ قلب در زبان عربی (۱۳۴۰ش)؛ گویش اختری (۱۳۷۱ش)؛ شاهنامه و مازندران (۱۳۵۷ش)؛ تاج و تخت (۱۳۴۸ش)؛ فرهنگ (۱۳۴۹ش).