صالح

صالح
در قرآن، یکی از پنج پیامبر قوم عرب و پیامبر قوم ثمود. نام او نُه بار در قرآن آمده است (اعراف، ۷۳، ۷۵، ۷۹؛ هود، ۶۱، ۶۲، ۶۵، ۶۷؛ نمل، ۴۶). صالح (ع) قومش را به پرستش پروردگار فرامی‌خواند و این‌که از او آمرزش بخواهند و به درگاه او توبه کنند؛ امّا آنان از او معجزه خواستند. صالح (ع) شتری از سنگ برآورد و قرار گذاشت که آب آن محل میان آن قوم و آن شتر تقسیم شود. یعنی یک مال آن قوم و یک روز نیز مال شتر باشد و این شتر به ناقـةالله یا ناقۀ صالح مشهور شده است. صالح (ع) از مردم خواست که بگذارند این حیوان آزادانه بچرد و به او آسیبی نرسانند که عذاب خدا در کمین است، اما قومش که منکر صدق مدعای او بودند، شتر را از پا درآوردند و به قهر الهی دچار شدند و زلزله‌ای همۀ آن‌ها را نابود کرد. فقط صالح (ع) و آن عده که به او ایمان آورده بودند امان یافتند.