صدرالدین صفوی
صدرالدّین صفوی (اردبیل ۷۰۴ـ ۷۹۴ق)
(یا: سلطان صدرالدین) صوفی ایرانی. فرزند شیخ صفی‌الدین که پس از مرگ او در ۱۲ محرم ۷۳۵ق، جانشین پدر شد و بر مسند ارشاد نشست و ۵۹سال رهبری درویشان صفوی را بر عهده داشت. وی شیوۀ پدرش را در تبلیغ طریقت صفوی و درآوردن روستاییان و پیشه‌وران به این طریقت ادامه داد و برای افزودن بر شمار مریدان، خلفایی به آناتولی، شام و دیاربکر فرستاد. افزایش روزافزون مریدان شیخ صدرالدین، ملک اشرف چوپانی را چندان بیمناک کرد که شیخ را از اردبیل به تبریز خواست و سه ماه در این شهر تحت نظر نگاه داشت، اما با دیدن خوابی از سرانجام کار هراسان شد و او را به اردبیل بازگرداند. در ۷۵۸ق جانی بیگ، فرمانروای اردوی زرین، تبریز را تصرف کرد و ملک اشرف را کشت و پس از آن در نزدیکی اوجان با صدرالدین دیدار و با خانقاه اردبیل مناسبات دوستانه برقرار کرد. او را به واسطۀ نام پدرش صفوی و پسرش خواجه علی را به‌واسطۀ نام پدرش، موسوی می‌گفتند و احتمالاً انتساب صفویان به سادات موسوی از همین‌جاست.